hinnio
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
Verbe [modifier le wikicode]
hinniō, infinitif : hinnīre, parfait : hinnīvī, supin : hinnitum \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
- Hennir.
- ut si finias equum, genus est animal, species mortale, differentia irrationale (nam et homo mortale erat), proprium hinniens. — (Quint. 7, 3, 3)
- ut si finias equum, genus est animal, species mortale, differentia irrationale (nam et homo mortale erat), proprium hinniens. — (Quint. 7, 3, 3)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés[modifier le wikicode]
- adhinnio (« hennir vers »)
- hinnibilis (« qui hennit, qui imite le hennissement »)
- hinnibundus (« hennissant »)
- hinnienter (« en hennissant »)
- hinnito (« hennir souvent »)
- hinnitŭs (« hennissement »)
Dérivés dans d’autres langues[modifier le wikicode]
- Français : hennir
Références[modifier le wikicode]
- « hinnio », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage