rebech
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Mentionnés dans le grand dictionnaire français-breton de François Vallée (1931, page 650).
Nom commun [modifier le wikicode]
rebech \ˈreːbɛʃ\ masculin (pluriel : rebechoù)
- Reproche.
- Savet he doa an itron gaer he daoulagad, chif ha rebech enno. — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern III, Éditions Al Liamm, 1974, page 23)
- La belle dame avait levé les yeux, colère et reproche en eux.
- Savet he doa an itron gaer he daoulagad, chif ha rebech enno. — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern III, Éditions Al Liamm, 1974, page 23)
Verbe [modifier le wikicode]
rebech \ˈreːbɛʃ\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale rebech- (pronominal : en em rebech)
- Reprocher.
- « [...]. Petra ’p eus da rebech dezhañ adarre ? » — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern III, Éditions Al Liamm, 1974, page 103)
- « [...]. Qu’avez-vous encore à lui reprocher ? »
- « [...]. Petra ’p eus da rebech dezhañ adarre ? » — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern III, Éditions Al Liamm, 1974, page 103)