solitarius

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Dérivé de solitas (« solitude »), avec le suffixe -arius.

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif solitarius solitariă solitarium solitariī solitariae solitariă
Vocatif solitarie solitariă solitarium solitariī solitariae solitariă
Accusatif solitarium solitariăm solitarium solitariōs solitariās solitariă
Génitif solitariī solitariae solitariī solitariōrŭm solitariārŭm solitariōrŭm
Datif solitariō solitariae solitariō solitariīs solitariīs solitariīs
Ablatif solitariō solitariā solitariō solitariīs solitariīs solitariīs

sōlitārius \Prononciation ?\

  1. Solitaire, qui vit dans la solitude, isolé.
    • quae [natura] non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa. — (Cicéron, N. D. 2, 11, 29)

Synonymes[modifier le wikicode]

Dérivés[modifier le wikicode]

Dérivés dans d’autres langues[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  • « solitarius », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 1453)
  • « solitarius », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage