Πεντηκοστή

Voir aussi : πεντηκοστή

Grec

Étymologie

Du grec ancien Πεντηκοστή, Pentēkostḗ.

Nom propre

Cas	Singulier		Pluriel
Nominatif	η	Πεντηκοστή	οι	—
Génitif	της	Πεντηκοστής	των	—
Accusatif	τη(ν)	Πεντηκοστή	τις	—
Vocatif		Πεντηκοστή		—

Πεντηκοστή, Pendikostí \pen.di.koˈsti\ féminin

1. Pentecôte.
   • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Voir aussi

• Πεντηκοστή sur l’encyclopédie Wikipédia (en grec) 

Grec ancien

Étymologie

Du féminin singulier de πεντηκοστός, pentēkostós (« cinquantième ») (sous-entendu ἡμέρα (« jour »)).

Nom propre

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ἡ	Πεντηκοστή	αἱ	Πεντηκοσταί	τὼ	Πεντηκοστά
Vocatif		Πεντηκοστή		Πεντηκοσταί		Πεντηκοστά
Accusatif	τὴν	Πεντηκοστήν	τὰς	Πεντηκοστάς	τὼ	Πεντηκοστά
Génitif	τῆς	Πεντηκοστῆς	τῶν	Πεντηκοστῶν	τοῖν	Πεντηκοσταῖν
Datif	τῇ	Πεντηκοστῇ	ταῖς	Πεντηκοσταῖς	τοῖν	Πεντηκοσταῖν

Πεντηκοστή, Pentēkostḗ féminin

1. Pentecôte.

Prononciation

• *\pen.tɛː.kos.tɛ̌ː\ (Attique (V^e siècle av. J.-C.))
• *\pen.te̝.kosˈte̝\ (Koinè, Égypte (I^er siècle))
• *\pen.ti.kosˈti\ (Koinè (IV^e siècle))
• *\pen.ti.kosˈti\ (Byzance (X^e siècle))
• *\pen.di.kosˈti\ (Constantinople (XV^e siècle))

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
• Πεντηκοστή, Greek Word Study Tool (Perseus Digital Library, Tufts University)