οἴχομαι
Grec ancien[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du radical indo-européen commun *ei-[1] (« aller ») qui donne εἶμι, eîmi (« aller ») avec un infixe *\ɡh\ .
Verbe [modifier le wikicode]
οἴχομαι, hoíkhomai *\oí̯.kʰo.mai̯\ (voir la conjugaison)
- Aller.
- ἐπεὶ οἴχεο νηΐ Πύλονδε — (Odyssée, 16.24)
- S’en aller, partir.
- ψυχὴ κατὰ χθονὸς ᾤχετο — (Iliade)
- (Euphémisme) Mourir.
- οἰχόμενος, mort.
- Être détruit, ruiné.
- τὸ μὲν ἐπ᾽ ἐμοὶ οἴχομαι, τὸ δ᾽ ἐπὶ σοὶ σέσωσμαι — (X.Cyr.5.4.11)
Note : Par convention, les verbes grecs anciens sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif actif.
Dérivés[modifier le wikicode]
Apparentés étymologiques[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage
- « οἴχομαι », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage
- ↑ Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage