anzavit

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Breton[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

anzavit \ãnˈzɑːvit\

  1. Deuxième personne du pluriel du présent de l’indicatif du verbe anzav.
    • — Ia, Aoutrou persoun, cʼhoui. Ha mʼhen anzavit ket, dek test e leacʼh unan a gavign dʼher lavaret dʼeocʼh pa gerfot. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 320)
    • — Ya, Aotrou person, cʼhwi. Ha ma nʼhen anzavit ket, dek test e-lecʼh unan a gavin dʼher lavaret deocʼh pa gerfot. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 231)
      — Oui, monsieur le recteur, vous. Et si vous ne le reconnaissez pas, je trouverai dix témoins plutôt quʼun pour vous le dire quand vous voudrez.
  2. Deuxième personne du pluriel de l’impératif de anzav.
    • « Tad, pec’het am eus...
      Anzavit, breur Arturo !
      — Faziet am eus... »
      — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, page 68)
      « Mon père, j’ai péché...
      — Avouez, frère Arthur !
      — J’ai fauté... »