delictum
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Neutre substantivé de delictus.
Nom commun [modifier le wikicode]
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | delictum | delicta |
Vocatif | delictum | delicta |
Accusatif | delictum | delicta |
Génitif | delictī | delictōrum |
Datif | delictō | delictīs |
Ablatif | delictō | delictīs |
delictum \Prononciation ?\ neutre
- Délit, faute.
- delictum suom Suamque ut culpam expetere in mortalem sinat, Plaute. Am. 1, 2, 32
- delictum in se admittere, Ter. Ad. 4, 5, 48
- majore commisso delicto, César, B. G. 7, 4 fin.
- quo delictum majus est, eo poena est tardior, Cicéron. Caecin. 3
- ubi senatus delicti conscientia populum timet, Sall. J. 27, 3
- defendere delictum, Hor. A. P. 442 al.
- praeoccupatus in delicto, Vulgate. Galat. 6, 1
Forme de verbe [modifier le wikicode]
delictum \Prononciation ?\
- Supin de delinquo.
Références[modifier le wikicode]
- « delictum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « delictum », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage