dibenn
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
Adjectif [modifier le wikicode]
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | dibenn |
Adoucissante | zibenn |
dibenn \ˈdiː.bɛn\
- Acéphale.
- Final, terminal.
- (Sens figuré) Étourdi.
Nom commun [modifier le wikicode]
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | dibenn | dibennoù |
Adoucissante | zibenn | zibennoù |
Durcissante | tibenn | tibennoù |
dibenn \ˈdiː.bɛn\ masculin
- Fin.
- E dibenn ar cʼhenta kantved eus hon oadvez e oa bet enez Vreiz, evit ar rannvuia, aloubet gant ar Romaned. — (Meven Mordiern, Notennou diwar-benn ar Gelted koz, o istor hag o sevenadur, Skridoù Breizh, 1944, page 42)
- À la fin du premier siècle de notre ère, l’île de Bretagne, pour la majeure partie, avait été envahie par les Romains.
- Kelou e varo a zeuas da Gamma war zibenn an noz : edo-hi hecʼh-unan war he zremenvan. — (Meven Mordiern, Notennou diwar-benn ar Gelted koz, o istor hag o sevenadur, Skridoù Breizh, 1944, page 281)
- La nouvelle de sa mort parvint à Kamma vers la fin de la nuit : elle était elle-même à l’agonie.
- E dibenn ar cʼhenta kantved eus hon oadvez e oa bet enez Vreiz, evit ar rannvuia, aloubet gant ar Romaned. — (Meven Mordiern, Notennou diwar-benn ar Gelted koz, o istor hag o sevenadur, Skridoù Breizh, 1944, page 42)
- Terminaison.
- An holl anvioù furmet gant an dibennoù -ad ha -vezh a dle kemer reizh an anv ma teuont dioutañ. — (Roparz Hemon, A-zivout " Notennoù Yezh ", in Al Liamm, no 139, mars-avril 1970, page 147)
- Tous les noms formés avec les terminaisons -ad et -vezh doivent prendre le genre du nom dont ils dérivent.
- An holl anvioù furmet gant an dibennoù -ad ha -vezh a dle kemer reizh an anv ma teuont dioutañ. — (Roparz Hemon, A-zivout " Notennoù Yezh ", in Al Liamm, no 139, mars-avril 1970, page 147)
Dérivés[modifier le wikicode]
Forme de verbe [modifier le wikicode]
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | dibenn |
Adoucissante | zibenn |
Durcissante | tibenn |
dibenn \ˈdiː.bɛn\
- Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe dibennañ/dibenniñ.
- Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe dibennañ/dibenniñ.
Prononciation[modifier le wikicode]
- Fouesnant (France) : écouter « dibenn [Prononciation ?] » (bon niveau)