Aller au contenu

emeritus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : Emeritus
Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nature Terme
Positif emeritus
Comparatif non comparable
Superlatif non comparable
Déclinaisons

emeritus \eˈmeːʁitʊs\

  1. Émérite.

Prononciation

[modifier le wikicode]
Du latin emeritus achevé »).

emeritus

  1. Émérite.

Prononciation

[modifier le wikicode]
  • Royaume-Uni (Sud de l'Angleterre) : écouter « emeritus [Prononciation ?] »

Forme de verbe

[modifier le wikicode]
Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif emeritus emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Vocatif emerite emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Accusatif emeritum emerităm emeritum emeritōs emeritās emerită
Génitif emeritī emeritae emeritī emeritōrŭm emeritārŭm emeritōrŭm
Datif emeritō emeritae emeritō emeritīs emeritīs emeritīs
Ablatif emeritō emeritā emeritō emeritīs emeritīs emeritīs

emeritus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de emereor achever ») et emereo gagner »).
    1. Terminé, achevé.
    2. Emérite.

Références

[modifier le wikicode]
Du latin emeritus achevé »).

emeritus

  1. Retraité.

Taux de reconnaissance

[modifier le wikicode]
En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 82,2 % des Flamands,
  • 84,2 % des Néerlandais.

Prononciation

[modifier le wikicode]

Références

[modifier le wikicode]
  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal [≈ Reconnaissance du vocabulaire des Néerlandais et des Flamands 2013 : résultats de la grande enquête nationale sur les langues], Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 pages. → [archive du fichier pdf en ligne]