feliĉo

Espéranto[modifier le wikicode]

(Date à préciser) Composé de la racine feliĉ (« heureux ») et de la finale -o (substantif).

Cas	Singulier	Pluriel
Nominatif	feliĉo \fe.'li.t͡ʃo\	feliĉoj \fe.'li.t͡ʃoj\
Accusatif	feliĉon \fe.'li.t͡ʃon\	feliĉojn \fe.'li.t͡ʃojn\

feliĉo \fe.ˈli.t͡ʃo\

Bonheur.
- Mi havis feliĉon de l’ tago, kiam mi estis ĉe vi la lastan fojon; mi ĉiuflanke fariĝis tre bonhava. — (L. L. Zamenhof, Dua Libro de l’ lingvo Internacia, 1888)
  La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)