finiĝo

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Espéranto[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Composé de la racine fin (« finir »), du suffixe -iĝ- (« devenir ») et de la finale -o (substantif).

Nom commun [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Nominatif finiĝo
\fi.ˈni.d͡ʒo\
finiĝoj
\fi.ˈni.d͡ʒoj\
Accusatif finiĝon
\fi.ˈni.d͡ʒon\
finiĝojn
\fi.ˈni.d͡ʒojn\

finiĝo \fi.ˈni.d͡ʒo\     composition de racines de l’ekzercaro §27-28-30

  1. terminaison (fait de se terminer), fin, achèvement.
  2. (Arch.) terminaison (partie finale)
    • (Ekz. §27) t. e. la radikon kune kun ĝia gramatika finiĝo.
      c-à-d. la racine ensemble avec sa terminaison grammaticale
    • (Ekz. §28) en tiaj okazoj ni uzus la finiĝon "n" tute egale ĉu ia prepozicio starus aŭ ne.
      dans de telles occasions, nous utiliserions la termainaison "n" de façon totalement égale qu’il y aurait une quelconque préposition ou non.
    • (Ekz. §30) per helpo de gramatikaj finiĝoj kaj aliaj vortoj (sufiksoj)
      avec l’aide de terminaisons grammaticales et d’autres mots (suffixes)

Synonymes[modifier le wikicode]

Autre alphabet ou système d’écriture[modifier le wikicode]

Apparentés étymologiques[modifier le wikicode]

Académiques:

Prononciation[modifier le wikicode]

Voir aussi[modifier le wikicode]

  • fino sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto) 

Références[modifier le wikicode]

Bibliographie[modifier le wikicode]