harzhal
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du vieux breton arton.
- Du moyen breton harzaff[1][2].
- Dérivé de harzh, avec le suffixe -al.
- À comparer avec les verbes arthio, cyfarth en gallois, hartha en cornique (sens identique).
- → voir arzh.
Verbe [modifier le wikicode]
harzhal \ˈ(h)ar.zal\ intransitif (voir la conjugaison), base verbale harzh-
- Aboyer.
- Petra a ya gand an hent hep na daoulagad na dent hag a lavar stagañ ar cʼhog hag ar yar ha lezel ar cʼhi da harzal ? - Ar vuzugenn. — (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - Troisième partie - Le style populaire, 1974, page 334)
- Quʼest-ce qui marche sur le chemin sans yeux ni dents et qui dit dʼattacher le coq et la poule et de laisser le chien aboyer ? - Le ver de terre.
- Bepred e kendalc’h ar chas da harzhal war ma lerc’h. — (Erwan Kervella, Wignavaou in Yud, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, page 55)
- Les chiens continuent à aboyer après moi.
- Petra a ya gand an hent hep na daoulagad na dent hag a lavar stagañ ar cʼhog hag ar yar ha lezel ar cʼhi da harzal ? - Ar vuzugenn. — (Jules Gros, Le Trésor du Breton parlé - Troisième partie - Le style populaire, 1974, page 334)
- (Sens figuré) Invectiver[3].
Variantes[modifier le wikicode]
Dérivés[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 323b
- ↑ Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 30a