karan

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Breton[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

Mutation Forme
Non muté karan
Adoucissante garan
Spirante cʼharan

karan \ˈkɑː.rãn\

  1. Première personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe karet/kariñ/karout.
    • Sane. — Ho mab a zo a oad ganen ha kement e karan anezan ma na garfen kaout den-all ebed nemedocʼh da skolia acʼhanon. — (Yann-Vari Perrot, An aotrou Kerlaban, Brest, 1923, page 4)
      Sane. — Votre fils est de mon âge et je l’aime tant que je ne voudrais avoir personne d’autre que vous pour m’instruire.
    • E korn va cʼhalon zo ur gleizenn
      ’Baoe va yaouankiz he dougan
      Rak siwazh, an hini a garen
      Na gare ket ’r pezh a garan
      [...] !
      — (Anjela Duval, Karantez-vro, in Oberenn glok, Mignoned Anjela & alii, 2000, page 207)
      Au coin de mon cœur il y a une cicatrice
      Je la porte depuis ma jeunesse
      Car hélas, celui que j’aimais
      N’aimait pas ce que j’aime
      [...] !

Espéranto[modifier le wikicode]

Forme d’adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Nominatif kara
\ˈka.ra\
karaj
\ˈka.raj\
Accusatif karan
\ˈka.ran\
karajn
\ˈka.rajn\

karan \ˈka.ran\

  1. Accusatif singulier de kara.

Prononciation[modifier le wikicode]