manacʼh
(Redirigé depuis manac’h)
:
Breton[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- (1499) Du moyen breton manach[1], issu du vieux breton manach, emprunté au latin monachus.
- À comparer avec les mots mynach en gallois, managh en cornique, manach en gaélique écossais et gaélique irlandais (sens identique).
Nom commun [modifier le wikicode]
Mutation | Singulier | Pluriel 1 | Pluriel 2 |
---|---|---|---|
Non muté | manacʼh | menecʼh | manacʼhed |
Adoucissante | vanacʼh | venecʼh | vanacʼhed |
manacʼh \ˈmãːnax\ masculin
- (Religion) Moine.
- Ur manac’h yaouank-flamm, hag a yoa o chom er penn pellañ eus ar gouent, a zihunas o klevet an tennoù fuzuilh kentañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 39)
- Un tout jeune moine, qui vivait dans la partie la plus éloignée du couvent, se réveilla en entendant les premiers coups de fusil.
- Deuet e oa manacʼhed eus Breizh Veur. — (Louis Elegoet. Leonad, site du journal Le Télégramme, publié le 10 janvier 2008)
- Des moines étaient venus de Grande-Bretagne.
- Ur manac’h yaouank-flamm, hag a yoa o chom er penn pellañ eus ar gouent, a zihunas o klevet an tennoù fuzuilh kentañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 39)
- Bouillotte.
- Bigorneau gris.
Dérivés[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499