monachatus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

 Dérivé de monachus (« moine »), avec le suffixe -atus.

Nom commun [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Nominatif monachatus monachatūs
Vocatif monachatus monachatūs
Accusatif monachatum monachatūs
Génitif monachatūs monachatuum
Datif monachatūi
ou monachatū
monachatibus
Ablatif monachatū monachatibus

monachatus \Prononciation ?\ masculin

  1. (Religion) Moniage, état de moine, vie monastique.
    • Clericatus et monachatus opposita sint, et in eodem simul esse non possint. — (saint Jérôme)
    • Monachatus non est pietas  ! — (Érasme, Enchiridion Militis Christiani. Ejusdemque oratio de virtute amplectenda)
      La piété n’est pas l’apanage des moines.
    • Bernado qui, […] uxore consentiente monachatum amplexus, ea mortua, ad secundas nuptias […] — (L’Histoire Des Provinces,[1], page 499)
      Bernard, qui […] embrassa avec le consentement de son épouse, la vie monastique, publiquement en secondes noces après sa mort […].

Dérivés[modifier le wikicode]

ad monachatum

Vocabulaire apparenté par le sens[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  • « monachatus », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
  • Enée Aimé Escallier, Remarques sur le patois: suivies d’un vocabulaire latin-français, n°1689, page 459
  • Charles de Miramon. Embrasser l'état monastique à l'âge adulte (1050-1200). Étude sur la conversion tardive. In: Annales. Histoire, Sciences Sociales. 54e année, N. 4, 1999. pp. 825-849.

[lire en ligne]