sollicito
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- De sollicitus (« tout remué »).
Verbe [modifier le wikicode]
sollicitō, infinitif : sollicitāre, parfait : sollicitāvi, supin : sollicitātum \sol.ˈli.ki.to, sol.li.ki.ˈtaː.ɾe, sol.li.ki.ˈtaː.wi, sol.li.ki.ˈtaː.tum\ transitif (voir la conjugaison)
- Ébranler, agiter, secouer fortement.
- nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus. — (Lucr. 5, 162)
- nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus. — (Lucr. 5, 162)
- Exciter, provoquer de la crainte, du souci.
- nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis. — (Plaute. Aul. 1, 1, 26)
- nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis. — (Plaute. Aul. 1, 1, 26)
- Vexer.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés[modifier le wikicode]
- sollicitatio (« souci ; sollicitation »)
- sollicitator (« celui qui sollicite ; séducteur »)
Dérivés dans d’autres langues[modifier le wikicode]
- Anglais : solicit
- Espagnol : solicitar
- Français : soucier, solliciter
Forme d’adjectif [modifier le wikicode]
sollicito \Prononciation ?\
- Datif masculin et neutre singulier de sollicitus.
- Ablatif masculin et neutre singulier de sollicitus.
Références[modifier le wikicode]
- « sollicito », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage