ἄρρην

Grec ancien

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἄρρην		ἄρρην		ἄρρεν
vocatif		ἄρρεν		ἄρρεν		ἄρρεν
accusatif		ἄρρενα		ἄρρενα		ἄρρεν
génitif		ἄρρενος		ἄρσενος		ἄρρενος
datif		ἄρρενι		ἄρρενι		ἄρρενι
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἄρρενε		ἄρρενε		ἄρρενε
vocatif		ἄρρενε		ἄρρενε		ἄρρενε
accusatif		ἄρρενε		ἄρρενε		ἄρρενε
génitif		ἀρρένοιν		ἀρρένοιν		ἀρρένοιν
datif		ἀρρένοιν		ἀρρένοιν		ἀρρένοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἄρρενες		ἄρρενες		ἄρρενα
vocatif		ἄρρενες		ἄρρενες		ἄρρενα
accusatif		ἄρρενας		ἄρρενας		ἄρρενα
génitif		ἀρρένων		ἀρρένων		ἀρρένων
datif		ἄρρεσι(ν)		ἄρρεσι(ν)		ἄρρεσι(ν)

ἄρρην, árrên *\ˈa.rːɛːn\

1. Forme attique de ἄρσην.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	ὁ	ἄρρην	οἱ	ἄρρενες	τὼ	ἄρρενε
Vocatif		ἄρρεν		ἄρρενες		ἄρρενε
Accusatif	τὸν	ἄρρενα	τοὺς	ἄρρενας	τὼ	ἄρρενε
Génitif	τοῦ	ἄρρενος	τῶν	ἀρρένων	τοῖν	ἀρρένοιν
Datif	τῷ	ἄρρενι	τοῖς	ἄρρεσι(ν)	τοῖν	ἀρρένοιν

ἄρρην, árrên *\ˈa.rːɛːn\ masculin

1. Forme attique de ἄρσην.