oxitòn
Occitan[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du grec ancien ὀξύτονος, oxútonos (« son aigu »).
Nom commun [modifier le wikicode]
Singulier | Pluriel |
---|---|
oxitòn \u.t͡si.ˈtɔn\ |
oxitòns \u.t͡si.ˈtɔns\ |
oxitòn \u.t͡si.ˈtɔn\ masculin (graphie normalisée)
- (Grammaire) Oxyton, mot qui a l’accent tonique sur la dernière syllabe.
Notes[modifier le wikicode]
- En général tout mot occitan se terminant par une consonne (sauf le s) ou une diphtongue est un oxyton.
- Dans les mots oxytons qui échappent à la règle ci-dessus énoncée, la syllabe tonique est marquée d'un accent.
Vocabulaire apparenté par le sens[modifier le wikicode]
Variantes orthographiques[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Loís Alibèrt, (oc) Gramatica occitana segon los parlars lengadocians, Institut d’Estudis Occitans/Institut d’Estudis Catalans, 1976, ISBN 2-85910-274-4
- Florian Vernet, Dictionnaire grammatical de l'occitan moderne selon les parlers languedociens, Centre d’Estudis Occitans, Montpelhièr, 2000, ISBN 978-2-8426-9589-7