Aller au contenu

tañva

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Breton[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Du moyen breton taffha (« goûter ; goût, soupçon »)[1], du vieux breton tamau (« fait de goûter, d’éprouver »), d’origine inconnue. À rapprocher du cornique tava (« sentir, toucher, tâtonner »), du moyen gallois tafaw (« regarde ! »)[2].

Verbe [modifier le wikicode]

tañva \ˈtãː.va\ transitif direct (voir la conjugaison), base verbale tañva-

  1. Gouter.
    • « [...]. Gwell eo deomp mont da gentañ d’e di da dañva e win ha da welet ha mat eo al lein a zo aozet dezhañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 155)
      « [...]. Il vaut mieux que nous allions d’abord chez lui gouter son vin et voir si le déjeuner qu’on lui prépare est bon.
  2. (Par extension) Manger.

Dérivés[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

Mutation Forme
Non muté tañva
Adoucissante dañva
Spirante zañva

tañva \ˈtãːva\

  1. Troisième personne du singulier du présent de l’indicatif du verbe tañva.
  2. Deuxième personne du singulier de l’impératif du verbe tañva.
    • « Tañva an dra-se, Izidor », eme ar mañsoner. — (Youenn Drezen, Skol-louarn Veig Trebern III, Éditions Al Liamm, 1974, page 85)
      « Goute cela, Isidore », dit le maçon.

Références[modifier le wikicode]

  1. Jehan LagadeucCatholicon, Tréguier, 1499
  2. Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 713