θηρευτικός

Grec ancien

Étymologie

Mot dérivé de θηρευτής, thêreutês (« chasseur »), avec le suffixe -ικός, -ikos.

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θηρευτικός		θηρευτική		θηρευτικόν
vocatif		θηρευτικέ		θηρευτική		θηρευτικόν
accusatif		θηρευτικόν		θηρευτικήν		θηρευτικόν
génitif		θηρευτικοῦ		θηρευτικῆς		θηρευτικοῦ
datif		θηρευτικῷ		θηρευτικῇ		θηρευτικῷ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θηρευτικώ		θηρευτικά		θηρευτικώ
vocatif		θηρευτικώ		θηρευτικά		θηρευτικώ
accusatif		θηρευτικώ		θηρευτικά		θηρευτικώ
génitif		θηρευτικοῖν		θηρευτικαῖν		θηρευτικοῖν
datif		θηρευτικοῖν		θηρευτικαῖν		θηρευτικοῖν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		θηρευτικοί		θηρευτικαί		θηρευτικά
vocatif		θηρευτικοί		θηρευτικαί		θηρευτικά
accusatif		θηρευτικούς		θηρευτικάς		θηρευτικά
génitif		θηρευτικῶν		θηρευτικῶν		θηρευτικῶν
datif		θηρευτικοῖς		θηρευτικαῖς		θηρευτικοῖς

θηρευτικός, thêreutikós *\Prononciation ?\

1. Chasseur, de chasse.
   • κύνες θηρευτικοί, chiens de chasse.

Références

• « θηρευτικός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek-English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage