Mandonius
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom propre [modifier le wikicode]
Cas | Singulier |
---|---|
Nominatif | Mandonius |
Vocatif | Mandonie |
Accusatif | Mandonium |
Génitif | Mandoniī |
Datif | Mandoniō |
Ablatif | Mandoniō |
Mandonius \Prononciation ?\ masculin
- Chef des Ilergètes.
Mandonius et Indibilis, quibus quia regnum sibi Hispaniae pulsis inde Carthaginiensibus destinarant animis nihil pro spe contigerat, concitatis popularibus--Lacetani autem erant--et iuuentute Celtiberorum excita agrum Suessetanum Sedetanumque sociorum populi Romani hostiliter depopulati sunt.
— (Tite-Live, Ab Urbe Condita, XXVIII)- Mandonius et Indibilis, qui, s’étant promis la royauté en Espagne quand les Carthaginois en seraient chassés, n’avaient obtenu du sort aucun bonheur conforme à leurs espérances, soulevant leurs compatriotes, les Lacetani, en même temps que la jeunesse celtibère, attaquèrent et ravagèrent le territoire des Suessetani et des Sedetani, alliés du peuple romain. — (traduction)
Références[modifier le wikicode]
- « Mandonius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage