emeritus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : Emeritus

Anglais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Du latin emeritus (« achevé »).

Adjectif [modifier le wikicode]

emeritus

  1. Émérite.

Prononciation[modifier le wikicode]

  • Royaume-Uni (Sud de l'Angleterre) : écouter « emeritus [Prononciation ?] »

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Participe passé adjectivé de emereor (« achever ») et emereo (« gagner »).

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif emeritus emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Vocatif emerite emerită emeritum emeritī emeritae emerită
Accusatif emeritum emerităm emeritum emeritōs emeritās emerită
Génitif emeritī emeritae emeritī emeritōrŭm emeritārŭm emeritōrŭm
Datif emeritō emeritae emeritō emeritīs emeritīs emeritīs
Ablatif emeritō emeritā emeritō emeritīs emeritīs emeritīs

emeritus \Prononciation ?\

  1. Terminé, achevé.

Références[modifier le wikicode]

Néerlandais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Du latin emeritus (« achevé »).

Nom commun [modifier le wikicode]

emeritus

  1. Retraité.

Synonymes[modifier le wikicode]

Taux de reconnaissance[modifier le wikicode]

En 2013, ce mot était reconnu par[1] :
  • 82,2 % des Flamands,
  • 84,2 % des Néerlandais.


Prononciation[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  1. Marc Brysbaert, Emmanuel Keuleers, Paweł Mandera et Michael Stevens, Woordenkennis van Nederlanders en Vlamingen anno 2013: Resultaten van het Groot Nationaal Onderzoek Taal, Université de Gand, 15 décembre 2013, 1266 p. → [lire en ligne]