mendicus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Dérivé de mendum (« manque, erreur, faute »), avec le suffixe -icus[1].

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif mendicus mendică mendicum mendicī mendicae mendică
Vocatif mendice mendică mendicum mendicī mendicae mendică
Accusatif mendicum mendicăm mendicum mendicōs mendicās mendică
Génitif mendicī mendicae mendicī mendicōrŭm mendicārŭm mendicōrŭm
Datif mendicō mendicae mendicō mendicīs mendicīs mendicīs
Ablatif mendicō mendicā mendicō mendicīs mendicīs mendicīs

mendīcus \Prononciation ?\

  1. Mendiant, indigent.
    • paupertas si malum est, mendicus esse beatus nemo potest — (Cicéron. Fin. 5, 28, 84)
      si la pauvreté est un mal, personne ne peut être heureux d'être un mendiant
    • mendicus sum & pauper — (Psautier de Winchester, f. 66v., 3e ligne)
      je suis mendiant et pauvre

Dérivés[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]