fretus
Latin
Étymologie
- Du radical indo-européen commun *dher- [1] (« tenir ») qui donne aussi firmus, frenum en latin, धरति, dharati (« tenir ») en sanscrit, derėti (« être applicable, idoine ») en lituanien, дръжати, dьržati (« tenir ») en slavon (→ voir držet en tchèque), dařit se (« réussir ») en tchèque.
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | fretus | fretă | fretum | fretī | fretae | fretă |
Vocatif | frete | fretă | fretum | fretī | fretae | fretă |
Accusatif | fretum | fretăm | fretum | fretōs | fretās | fretă |
Génitif | fretī | fretae | fretī | fretōrŭm | fretārŭm | fretōrŭm |
Datif | fretō | fretae | fretō | fretīs | fretīs | fretīs |
Ablatif | fretō | fretā | fretō | fretīs | fretīs | fretīs |
fretus \Prononciation ?\
Nom commun 1
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | fretus | fretūs |
Vocatif | fretus | fretūs |
Accusatif | fretum | fretūs |
Génitif | fretūs | fretuum |
Datif | fretūi ou fretū |
fretibus |
Ablatif | fretū | fretibus |
fretus \Prononciation ?\ masculin
Nom commun 2
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | fretus | fretūs |
Vocatif | fretus | fretūs |
Accusatif | fretum | fretūs |
Génitif | fretūs | fretuum |
Datif | fretūi ou fretū |
fretibus |
Ablatif | fretū | fretibus |
fretus \Prononciation ?\ masculin
- Variante de fretum.
Références
- « fretus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage radical *dher-