Morimarusa

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Mot cimbre dont les composés correspondent au latin mare (« mer ») et moriens (« mourant ») avec le sens de « mer Morte ».

Nom commun [modifier le wikicode]

Cas Singulier
Nominatif Morimarusă
Vocatif Morimarusă
Accusatif Morimarusăm
Génitif Morimarusae
Datif Morimarusae
Ablatif Morimarusā

Morimarusa \Prononciation ?\ féminin

  1. (Géographie) Mer du Nord.
    • signata fama septentrionalis oceani. Amalchium eum Hecataeus appellat a Parapaniso amne, qua Scythiam adluit, quod nomen eius gentis lingua significat congelatum. Philemon Morimarusam a Cimbris vocari, hoc est mortuum mare, inde usque ad promunturium Rusbeas, ultra deinde Cronium. Xenophon Lampsacenus a litore Scytharum tridui navigatione insulam esse inmensae magnitudinis Balciam tradit, eandem Pytheas Basiliam nominat. — (Pline l'Ancien, Naturalis Historia)
      Océan Septentrional : Hécatée l'appelle, à partir du fleuve Paropamise, mer Amalchienne là où il baigne la Scythie, ce nom signifiant congelé dans le langage de ces peuples. Philémon prétend qu'elle est appelée par les Cimbres Morimaruse, c’est-à-dire mer morte, jusqu'au promontoire Rubéas ; et au delà, mer Cronienne. D'après Xénophon de Lampsaque, une navigation de trois jours conduit de la côte de Scythie à une île d'une grandeur immense, Baltia ; Pythéas l'appelle Basilia.

Références[modifier le wikicode]