magnes
:
Français
Forme de verbe
Voir la conjugaison du verbe magner | ||
---|---|---|
Indicatif | Présent | |
tu te magnes | ||
Subjonctif | Présent | |
que tu te magnes | ||
magnes \maɲ\
- Deuxième personne du singulier du présent de l’indicatif de magner.
- Deuxième personne du singulier du présent du subjonctif de magner.
Homophones
Anagrammes
Latin
Étymologie
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | magnes | magnetēs |
Vocatif | magnes | magnetēs |
Accusatif | magnetem | magnetēs |
Génitif | magnetis | magnetum |
Datif | magnetī | magnetibus |
Ablatif | magnetĕ | magnetibus |
magnes \Prononciation ?\ féminin
- Aimant.
- (lapis), quem magneta vocant patrio de nomine Grai Magnetum quia sit patriis in finibus ortus — (Lucr. 6, 908)
- (lapis), quem magneta vocant patrio de nomine Grai Magnetum quia sit patriis in finibus ortus — (Lucr. 6, 908)
Dérivés
Dérivés dans d’autres langues
Références
- « magnes », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « magnes », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage