solitus
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Participe passé adjectivé de soleo (« avoir l'habitude, être habitué »).
Adjectif [modifier le wikicode]
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | solitus | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
Vocatif | solite | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
Accusatif | solitum | solităm | solitum | solitōs | solitās | solită |
Génitif | solitī | solitae | solitī | solitōrŭm | solitārŭm | solitōrŭm |
Datif | solitō | solitae | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
Ablatif | solitō | solitā | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
solitus \Prononciation ?\
- Habituel, accoutumé, ordinaire.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Antonymes[modifier le wikicode]
Forme de verbe [modifier le wikicode]
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | solitus | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
Vocatif | solite | solită | solitum | solitī | solitae | solită |
Accusatif | solitum | solităm | solitum | solitōs | solitās | solită |
Génitif | solitī | solitae | solitī | solitōrŭm | solitārŭm | solitōrŭm |
Datif | solitō | solitae | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
Ablatif | solitō | solitā | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
solitus \Prononciation ?\
- Participe passé de soleo.
Références[modifier le wikicode]
- « solitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage