σχῆμα

Voir aussi : σχήμα

Grec ancien

Étymologie

De σχεῖν skheîn, infinitif aoriste de ἔχω, ekhô (« avoir »).

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	τὸ	σχῆμα	τὰ	σχήματα	τὼ	σχήματε
Vocatif		σχῆμα		σχήματα		σχήματε
Accusatif	τὸ	σχῆμα	τὰ	σχήματα	τὼ	σχήματε
Génitif	τοῦ	σχήματος	τῶν	σχημάτων	τοῖν	σχημάτοιν
Datif	τῷ	σχήματι	τοῖς	σχήμασι(ν)	τοῖν	σχημάτοιν

σχῆμα, skhễma \ˈskʰɛːˌ.ma\ neutre

1.  Manière d’être.
   1. Forme, figure, extérieur.
      • Ἤδη τοίνυν ἂν μάθοις μου ἐκ τούτων σχῆμα ὃ λέγω. Κατὰ γὰρ παντὸς σχήματος τοῦτο λέγω, εἰς ὃ τὸ στερεὸν περαίνει, τοῦτ’ εἶναι σχῆμα· ὅπερ ἂν συλλαβὼν εἴποιμι στερεοῦ πέρας σχῆμα εἶναι. — (Platon, Ménon, 76a)
   2. Attitude extérieure, maintien.
      1. Maintien imposant, extérieur grave.
   3. Habillement, costume.
   4. Maintien, posture, position.
      1. Attitude d’un athlète.
2. Extérieur, apparence, faux-semblant.

Dérivés dans d’autres langues

• Grec : σχήμα
• Latin : schema

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage