ἔγκυκλος

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ἐν, én (« in- ») et de κύκλος, kúklos (« cercle »), littéralement « en cercle ».

Adjectif

cas	singulier
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἔγκυκλος		ἔγκυκλος		ἔγκυκλον
vocatif		ἔγκυκλε		ἔγκυκλε		ἔγκυκλον
accusatif		ἔγκυκλον		ἔγκυκλον		ἔγκυκλον
génitif		ἐγκύκλου		ἐγκύκλου		ἐγκύκλου
datif		ἐγκύκλῳ		ἐγκύκλῳ		ἐγκύκλῳ
cas	duel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω
vocatif		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω
accusatif		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω		ἐγκύκλω
génitif		ἐγκύκλοιν		ἐγκύκλοιν		ἐγκύκλοιν
datif		ἐγκύκλοιν		ἐγκύκλοιν		ἐγκύκλοιν
cas	pluriel
	masculin		féminin		neutre
nominatif		ἔγκυκλοι		ἔγκυκλοι		ἔγκυκλα
vocatif		ἔγκυκλοι		ἔγκυκλοι		ἔγκυκλα
accusatif		ἐγκύκλους		ἐγκύκλους		ἔγκυκλα
génitif		ἐγκύκλων		ἐγκύκλων		ἐγκύκλων
datif		ἐγκύκλοις		ἐγκύκλοις		ἐγκύκλοις

ἔγκυκλος, énkyklos \ˈeŋ.kʉ.klos\

1. Qui est en cercle, rond, circulaire.

Dérivés

• ἐγκύκλιος
• ἐγκυκλίζω

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage