marcʼhadourezh
Breton
Étymologie
- Dérivé de marcʼhad, avec le suffixe -ourezh.
- Marcʼhadourezh (marchadourez, Catholicon 1499)[1], s. f., marchandise, de marcʼhad + -ourezh.
Nom commun
| Mutation | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Non muté | marcʼhadourezh | marcʼhadourezhioù |
| Adoucissante | varcʼhadourezh | varcʼhadourezhioù |
marcʼhadourezh \marɣaˈduːrɛs\ féminin
- Marchandise.
- Annaig, e wreg, a oa hep mar ar wella da werza he marc’hadourez er foariou. — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 82)
- Annick, sa femme, était sans aucun doute la meilleure pour vendre sa marchandise dans les foires.
- Annaig, e wreg, a oa hep mar ar wella da werza he marc’hadourez er foariou. — (Yann ar Flocʼh, Koñchennou eus Bro ar Ster Aon, Kemper, 1950, page 82)
Références
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Douarnenez, Le Chasse-Marée, 2003, p. 494a.