abbas
:
Latin
Étymologie
- Du grec ancien ἀββᾶς, abbâs, issu de l’araméen ܐܒܐ, aba (« père »). Apparenté à l’hébreu אב, àb, au chaldéen אבא, abbà, au syriaque[1] abô et à l’arabe أب, ab[2].
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | abbās | abbātēs |
Vocatif | abbās | abbātēs |
Accusatif | abbātem | abbātēs |
Génitif | abbātis | abbātum |
Datif | abbātī | abbātibus |
Ablatif | abbātĕ | abbātibus |
abbās \ˈab.baːs\ masculin (pour une femme, on dit : abbatissa)
- (Religion) Abbé.
- Abbas qui praeesse dignus est monasterio semper meminere debet quod dicitur et nomen maioris factis implere. Christi enim agere vices in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine, dicente apostolo : « Accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus : abba, pater ». — (Benoît de Nursie, Règle, II, 1-3).
Variantes
Apparentés étymologiques
Dérivés dans d’autres langues
Références
- « abbas », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage