butun
:
Breton
Étymologie
Attesté en 1659 dans la partie Dictionnaire du Sacré collège de Jésus du père Julien Maunoir.
Nom commun
Mutation | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Non muté | butun | butunoù |
Adoucissante | vutun | vutunoù |
Durcissante | putun | putunoù |
butun \ˈbytːỹn\ masculin
Dérivés
- butunat
- butuniñ
- butunlecʼh (« fumoir »)
- butuneg
- butunenn
- butuner
- gwerzh-ar-butun
- gwerzh-butun (« pourboire »)
- pouezañ butun (« piquer du nez »)