Conjugaison:français/arramer

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Conjugaison en français
arramer
Verbe du premier groupe,
conjugué comme {{fr-conj-1}}

Conjugaison de arramer, verbe du 1er groupe, conjugué avec l’auxiliaire avoir.


Modes impersonnels

Indicatif

Présent
j’ arrame \ʒ‿ a.ʁam\
tu  arrames \ty  a.ʁam\
il/elle/on  arrame \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁam\
nous  arramons \nu.z‿ a.ʁa.mɔ̃\
vous  arramez \vu.z‿ a.ʁa.me\
ils/elles  arrament \[il/ɛl].z‿ a.ʁam\
Passé composé
j’ai  arramé  \ʒ‿e a.ʁa.me\
tu as  arramé  \ty a.z‿a.ʁa.me\
il/elle/on a  arramé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.a.ʁa.me\
nous avons  arramé  \nu.z‿a.vɔ̃.z‿a.ʁa.me\
vous avez  arramé  \vu.z‿a.ve.z‿a.ʁa.me\
ils/elles ont  arramé  \[i/ɛ]l.z‿ɔ̃.t‿a.ʁa.me\
Imparfait
j’ arramais \ʒ‿ a.ʁa.mɛ\
tu  arramais \ty  a.ʁa.mɛ\
il/elle/on  arramait \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁa.mɛ\
nous  arramions \nu.z‿ a.ʁa.mjɔ̃\
vous  arramiez \vu.z‿ a.ʁa.mje\
ils/elles  arramaient \[il/ɛl].z‿ a.ʁa.mɛ\
Plus-que-parfait
j’avais  arramé  \ʒ‿a.vɛ.z‿a.ʁa.me\
tu avais  arramé  \ty a.vɛ.z‿a.ʁa.me\
il/elle/on avait  arramé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿a.vɛ.t‿a.ʁa.me\
nous avions  arramé  \nu.z‿a.vjɔ̃.z‿a.ʁa.me\
vous aviez  arramé  \vu.z‿a.vje.z‿a.ʁa.me\
ils/elles avaient  arramé  \[i/ɛ]l.z‿a.vɛ.t‿a.ʁa.me\
Passé simple
j’ arramai \ʒ‿ a.ʁa.me\
tu  arramas \ty  a.ʁa.ma\
il/elle/on  arrama \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁa.ma\
nous  arramâmes \nu.z‿ a.ʁa.mam\
vous  arramâtes \vu.z‿ a.ʁa.mat\
ils/elles  arramèrent \[il/ɛl].z‿ a.ʁa.mɛʁ\
Passé antérieur
j’eus  arramé  \ʒ‿y.z‿a.ʁa.me\
tu eus  arramé  \ty y.z‿a.ʁa.me\
il/elle/on eut  arramé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿a.ʁa.me\
nous eûmes  arramé  \nu.z‿ym.z‿a.ʁa.me\
vous eûtes  arramé  \vu.z‿yt.z‿a.ʁa.me\
ils/elles eurent  arramé  \[i/ɛ]l.z‿yʁ.t‿a.ʁa.me\
Futur simple
j’ arramerai \ʒ‿ a.ʁa.m(ə.)ʁe\
tu  arrameras \ty  a.ʁa.m(ə.)ʁa\
il/elle/on  arramera \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁa.m(ə.)ʁa\
nous  arramerons \nu.z‿ a.ʁa.m(ə.)ʁɔ̃\
vous  arramerez \vu.z‿ a.ʁa.m(ə.)ʁe\
ils/elles  arrameront \[il/ɛl].z‿ a.ʁa.m(ə.)ʁɔ̃\
Futur antérieur
j’aurai  arramé  \ʒ‿o.ʁe a.ʁa.me\
tu auras  arramé  \ty o.ʁa.z‿a.ʁa.me\
il/elle/on aura  arramé  \[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿o.ʁa a.ʁa.me\
nous aurons  arramé  \nu.z‿o.ʁɔ̃.z‿a.ʁa.me\
vous aurez  arramé  \vu.z‿o.ʁe.z‿a.ʁa.me\
ils/elles auront  arramé  \[i/ɛ]l.z‿o.ʁɔ̃.t‿a.ʁa.me\

Subjonctif

Présent
que j’ arrame \kə ʒ‿ a.ʁam\
que tu  arrames \kə ty  a.ʁam\
qu’il/elle/on  arrame \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁam\
que nous  arramions \kə nu.z‿ a.ʁa.mjɔ̃\
que vous  arramiez \kə vu.z‿ a.ʁa.mje\
qu’ils/elles  arrament \k‿[il/ɛl].z‿ a.ʁam\
Passé
que j’aie  arramé  \kə ʒ‿ɛ a.ʁa.me\
que tu aies  arramé  \kə ty ɛ.z‿a.ʁa.me\
qu’il/elle/on ait  arramé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ɛ.t‿a.ʁa.me\
que nous ayons  arramé  \kə nu.z‿ɛ.jɔ̃.z‿a.ʁa.me\
que vous ayez  arramé  \kə vu.z‿ɛ.je.z‿a.ʁa.me\
qu’ils/elles aient  arramé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ɛ.t‿a.ʁa.me\
Imparfait
que j’ arramasse \kə ʒ‿ a.ʁa.mas\
que tu  arramasses \kə ty  a.ʁa.mas\
qu’il/elle/on  arramât \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿ a.ʁa.ma\
que nous  arramassions \kə nu.z‿ a.ʁa.ma.sjɔ̃\
que vous  arramassiez \kə vu.z‿ a.ʁa.ma.sje\
qu’ils/elles  arramassent \k‿[il/ɛl].z‿ a.ʁa.mas\
Plus-que-parfait
que j’eusse  arramé  \kə ʒ‿ys a.ʁa.me\
que tu eusses  arramé  \kə ty ys.z‿a.ʁa.me\
qu’il/elle/on eût  arramé  \k‿[i.l/ɛ.l/ɔ̃.n]‿y.t‿a.ʁa.me\
que nous eussions  arramé  \kə nu.z‿y.sjɔ̃.z‿a.ʁa.me\
que vous eussiez  arramé  \kə vu.z‿y.sje.z‿a.ʁa.me\
qu’ils/elles eussent  arramé  \k‿[i/ɛ]l.z‿ys.t‿a.ʁa.me\

Conditionnel

Impératif

Présent
  arrame  \a.ʁam\
  arramons  \a.ʁa.mɔ̃\
  arramez  \a.ʁa.me\
Passé
 aie  arramé   \ɛ a.ʁa.me\ 
 ayons  arramé   \ɛ.jɔ̃.z‿a.ʁa.me\ 
 ayez  arramé   \ɛ.je.z‿a.ʁa.me\