Graecus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien Γραικός, Graikós (« Grec »).
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | Graecus | Graecă | Graecum | Graecī | Graecae | Graecă |
Vocatif | Graece | Graecă | Graecum | Graecī | Graecae | Graecă |
Accusatif | Graecum | Graecăm | Graecum | Graecōs | Graecās | Graecă |
Génitif | Graecī | Graecae | Graecī | Graecōrŭm | Graecārŭm | Graecōrŭm |
Datif | Graecō | Graecae | Graecō | Graecīs | Graecīs | Graecīs |
Ablatif | Graecō | Graecā | Graecō | Graecīs | Graecīs | Graecīs |
Graecus \ˈɡɾae̯.kus\
- Grec.
- (Neutre pluriel absolu : les choses grecques, ce qui est grec) Graeca leguntur in omnibus fere gentibus. — (Cic. Arch. 10, 23)
- Graeca lingua - lingua Graeca.
- La langue grecque.
- (Neutre pluriel absolu : les choses grecques, ce qui est grec) Graeca leguntur in omnibus fere gentibus. — (Cic. Arch. 10, 23)
Dérivés
- Graece, en grec, à la façon des Grecs
- Graecia, Grèce
- Graecitas, hellénisme
- graecor, graecisso, graecizo, imiter les Grecs
- Graecostasis
- Graeculus, Grecaïllon
- Graecum, le grec, la langue grecque
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | Graecus | Graecī |
Vocatif | Graece | Graecī |
Accusatif | Graecum | Graecōs |
Génitif | Graecī | Graecōrum |
Datif | Graecō | Graecīs |
Ablatif | Graecō | Graecīs |
Graecus \ˈɡɾae̯.kus\ masculin
- Grec.
- Eos septem, quos Graeci sapientes nominaverunt. — (Cicéron, Rep. 1, 7)
- Eos septem, quos Graeci sapientes nominaverunt. — (Cicéron, Rep. 1, 7)
Références
- « Graecus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage