cʼhoarzhe
Breton[modifier le wikicode]
Forme de verbe [modifier le wikicode]
cʼhoarzhe \ˈxwar.ze\
- Troisième personne du singulier de l’imparfait de l’indicatif du verbe cʼhoarzhin.
- [...] troer kozh ar wenterez a rae outo luchadennoù hag a cʼhoarzhe gant e cʼhenou dizant. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 36)
- [...] le vieil homme préposé à la tarare les regardait en dessous, et riait de sa bouche édentée.
- An holl a cʼhoarzhe o welet anezhañ, nemet e daou vreur-kaer, ar re-se na cʼhoarzhent ket. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl /2, Éditions Al Liamm, 1985, page 238)
- Tous riaient en le voyant, sauf ses deux beaux-frères, ceux-là ne riaient pas.
- [...] troer kozh ar wenterez a rae outo luchadennoù hag a cʼhoarzhe gant e cʼhenou dizant. — (Jakez Riou, Geotenn ar Wercʼhez, Éditions Al Liamm, 1957, page 36)