decens

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : décens

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Participe présent adjectivé de decet (« convenir »).

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\ (comparatif : decentior, superlatif : decentissimus)

  1. Seyant, convenable, décent.
    • decentius erit servare pudorem — (Quint. 11, 1, 78)
  2. Bienséant, bien fait, bien formé, régulier.
    • habitus decentior quam sublimior — (Tac. Agr. 44)
    • decens facies — (Ovide. Tr. 3, 7, 33)

Dérivés[modifier le wikicode]

Dérivés dans d’autres langues[modifier le wikicode]

Forme de verbe [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\

  1. Participe présent de decet.

Références[modifier le wikicode]

  • « decens », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 471)