decens

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.
Voir aussi : décens

Latin

Étymologie

Participe présent adjectivé de decet (« convenir »).

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\ (comparatif : decentior, superlatif : decentissimus)

  1. Seyant, convenable, décent.
    • decentius erit servare pudorem, Quint. 11, 1, 78
  2. Bienséant, bien fait, bien formé, régulier.
    • habitus decentior quam sublimior, Tac. Agr. 44
    • decens facies. Ovide. Tr. 3, 7, 33

Dérivés

Dérivés dans d’autres langues

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Vocatif decens decens decens decentēs decentēs decentia
Accusatif decentem decentem decens decentēs decentēs decentia
Génitif decentis decentis decentis decentium decentium decentium
Datif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus
Ablatif decentī decentī decentī decentibus decentibus decentibus

decens \Prononciation ?\

  1. Participe présent de decet.

Références

  • « decens », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 471)