fòc
:
Occitan
Étymologie
- Du latin focus.
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
ˈfɔ \Prononciation ?\ |
ˈfɔs \Prononciation ?\ |
fòc [ˈfɔk] (graphie normalisée) masculin
- Feu.
Variantes dialectales
- fuòc (Languedocien oriental, provençall)
- fuèc (Languedocien occidental)
- fuec (Provençal)
- huec (Aranais)
Dérivés
- batifòc
- focar
- fòga, fogós
- fogada
- fogairon
- fogal
- foganhièr
- fogar
- fogassa, fogasson
- fogasset, fogasseta
- fogassièr, fogassièra
- fogat
- fogatada
- fogatèl
- fogatge
- fogatièra
- fogaton
- fogon
- foguejar
- foguet
- foguièr
- foguinenc
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Louis Alibert, Dictionnaire occitan-français selon les parlers languedociens, Institut d'Estudis Occitans, 1997 ISBN 2-85910-069-5