σπήλαιον

Grec ancien

Étymologie

Apparenté à σπέος, spéos, au latin specus.

Nom commun

Cas	Singulier		Pluriel		Duel
Nominatif	τὸ	σπήλαιον	τὰ	σπήλαια	τὼ	σπηλαίω
Vocatif		σπήλαιον		σπήλαια		σπηλαίω
Accusatif	τὸ	σπήλαιον	τὰ	σπήλαια	τὼ	σπηλαίω
Génitif	τοῦ	σπηλαίου	τῶν	σπηλαίων	τοῖν	σπηλαίοιν
Datif	τῷ	σπηλαίῳ	τοῖς	σπηλαίοις	τοῖν	σπηλαίοιν

σπήλαιον, spếlaion *\ˈspɛː.la͜ɪ.on\ neutre

1. Caverne, grotte, cavité.
   • Τοὺς γὰρ τοιούτος πρῶτον μὲν ἑαυτῶν τε καὶ ἀλλήλων οἴει ἄν τι ἑωρακέναι ἄλλο πλὴν τὰς σκιὰς τὰς ὑπὸ τοῦ πυρὸς είς τὸ καταντικρὺ αὐτῶν τοῦ σπηλαίου προσπιπτούσας ; — (Platon, La République, 515a)

Synonymes

• ἄντρον
• σπῆλυγξ

Dérivés dans d’autres langues

• Français : spéléo-
• Latin : spēlaeum

Références

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage