intransitivus
Latin
Étymologie
- Dérivé de transitivus, avec le préfixe in-.
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | intransitivus | intransitivă | intransitivum | intransitivī | intransitivae | intransitivă |
Vocatif | intransitive | intransitivă | intransitivum | intransitivī | intransitivae | intransitivă |
Accusatif | intransitivum | intransitivăm | intransitivum | intransitivōs | intransitivās | intransitivă |
Génitif | intransitivī | intransitivae | intransitivī | intransitivōrŭm | intransitivārŭm | intransitivōrŭm |
Datif | intransitivō | intransitivae | intransitivō | intransitivīs | intransitivīs | intransitivīs |
Ablatif | intransitivō | intransitivā | intransitivō | intransitivīs | intransitivīs | intransitivīs |
intransitivus \Prononciation ?\
Références
- « intransitivus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « intransitivus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage