pietat
:
Occitan[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- Du latin pietas.
Nom commun [modifier le wikicode]
Singulier | Pluriel |
---|---|
pietat \pjeˈtat\ |
pietats \pjeˈtat͡s\ |
pietat \pjeˈtat\ (graphie normalisée) féminin
Dérivés[modifier le wikicode]
- aver en pietat (« prendre en pitié »)
- aver pietat (« avoir pitié »)
- far pietat (« faire pitié »)
- prene en pietat (« prendre en pitié »)
- per pietat (« par pitié »)
- es una pietat (« c’est lamentable »)
Interjection [modifier le wikicode]
Interjection |
---|
pietat \pjeˈtat\ |
pietat \pjeˈtat\ féminin
- Pitié.
Pietat ! Pietat ! Qué faràs de ieu ?
— (Jean Boudou, Contes de Viaur, 1952 [1])- Pitié ! Pitié ! Que feras-tu de moi ?
Prononciation[modifier le wikicode]
- France (Béarn) : écouter « pietat [pjeˈtat] »
Références[modifier le wikicode]
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001, ISBN 978-2-85910-300-7 → Consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- [1] Bras, M. & Vergez-Couret, M., Universitat de Tolosa Joan Jaurés, Basa Textuala per la lenga d'Òc, XIX - XXI s → consulter cet ouvrage