εὐήθης

Grec ancien[modifier le wikicode]

Mot composé de εὖ, eú (« bon ») et de ἦθος, ễthos (« caractère, mœurs »).

εὐήθης, euêthês *\Prononciation ?\

Bon, qui a bon caractère.
- ἔστι τοίνυν τις εὐήθης λόγος παρὰ τῶν παραμυθεῖσθαι βουλομένων τὴν πόλιν, ὡς ἄρ᾽ οὔπω Φίλιππός ἐστιν οἷοί ποτ᾽ ἦσαν Λακεδαιμόνιοι, οἳ θαλάττης μὲν ἦρχον καὶ γῆς ἁπάσης, βασιλέα δὲ σύμμαχον εἶχον, ὑφίστατο δ᾽ οὐδὲν αὐτούς: ἀλλ᾽ ὅμως ἠμύνατο κἀκείνους ἡ πόλις καὶ οὐκ ἀνηρπάσθη. — (Démosthène, Les Philippiques ; traduction)
  La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
- οὐδέν, ἦν δ' ἐγώ. ἀλλὰ τόδε μοι πειρῶ ἔτι πρὸς τούτοις ἀποκρίνασθαι· ὁ δίκαιος τοῦ δικαίου δοκεῖ τί σοι ἂν ἐθέλειν πλέον ἔχειν;
  οὐδαμῶς, ἔφη· οὐ γὰρ ἂν ἦν ἀστεῖος, ὥσπερ νῦν, καὶ εὐήθης. — (Platon, La République ; traduction)
  La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
(En mauvaise part) Naïf, crédule, simplet.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
(En parlant d’un mal) Bénin.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)