consuetudinarius
Latin[modifier le wikicode]
Étymologie[modifier le wikicode]
- De consuetudo, consuetudinis (« coutume ») avec le suffixe -arius.
Adjectif [modifier le wikicode]
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | consuetudinarius | consuetudinariă | consuetudinarium | consuetudinariī | consuetudinariae | consuetudinariă |
Vocatif | consuetudinarie | consuetudinariă | consuetudinarium | consuetudinariī | consuetudinariae | consuetudinariă |
Accusatif | consuetudinarium | consuetudinariăm | consuetudinarium | consuetudinariōs | consuetudinariās | consuetudinariă |
Génitif | consuetudinariī | consuetudinariae | consuetudinariī | consuetudinariōrŭm | consuetudinariārŭm | consuetudinariōrŭm |
Datif | consuetudinariō | consuetudinariae | consuetudinariō | consuetudinariīs | consuetudinariīs | consuetudinariīs |
Ablatif | consuetudinariō | consuetudinariā | consuetudinariō | consuetudinariīs | consuetudinariīs | consuetudinariīs |
consuetudinarius \Prononciation ?\
- Coutumier, habituel, ordinaire.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Dérivés[modifier le wikicode]
Références[modifier le wikicode]
- « consuetudinarius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage