diganto
Breton
Étymologie
Forme de préposition
1re du sing. | diganin |
---|---|
2e du sing. | diganit |
3e du masc. sing. | digantañ |
3e du fém. sing. | diganti |
1re du plur. | diganimp |
2e du plur. | diganeocʼh |
3e du plur. | diganto |
Impersonnel | diganeor |
diganto \diˈɡãnto\
- Troisième personne du pluriel de la préposition digant.
- N'en devoa ket brud vat al lec’h-se rak, meur a wech, e oa bet harpet tud eno, gant hailhoned o klask tan da lakaat war o butun hag a c’houlenne goude o yalc’h pe o buhez diganto. — (Yeun ar Gow, E skeud Tour Bras Sant Jermen, Éditions Al Liamm, 1978, page 49)
- Cet endroit n’avait pas bonne réputation car, à plusieurs reprises, des personnes y avaient été arrêtées par des vauriens leur demandant du feu pour leur tabac et ensuite leur bourse ou leur vie.
- N'en devoa ket brud vat al lec’h-se rak, meur a wech, e oa bet harpet tud eno, gant hailhoned o klask tan da lakaat war o butun hag a c’houlenne goude o yalc’h pe o buhez diganto. — (Yeun ar Gow, E skeud Tour Bras Sant Jermen, Éditions Al Liamm, 1978, page 49)