garin
:
Français
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Nom commun
Singulier | Pluriel |
---|---|
garin | garins |
\ɡa.ʁɛ̃\ |
garin \ɡa.ʁɛ̃\ masculin
Apparentés étymologiques
Traductions
voir plicatule
Anagrammes
Références
- « garin », dans Émile Littré, Dictionnaire de la langue française, 1872–1877 → consulter cet ouvrage
Ancien français
Nom commun
garin \Prononciation ?\ masculin
- Variante de garni.
Références
- Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l’ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle, édition de F. Vieweg, Paris, 1881–1902 → consulter cet ouvrage
Breton
Forme de verbe
Mutation | Forme |
---|---|
Non muté | karin |
Adoucissante | garin |
Spirante | cʼharin |
garin \ˈɡɑːrĩn\
- Forme mutée de karin par adoucissement.
- — An ti-mañ, evel ma lavarez, a zo din kenkoulz ha mʼeo dit, a respontas he cʼhoar, ha ne vo nemet pa garin ez in kuit dioutañ. [...] ! » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 19)
- — Cette maison(-ci), comme tu dis, m’appartient autant qu’à toi, répondit sa sœur, et ce ne sera que quand je le voudrai que je la quitterai. [...] ! »
- — An ti-mañ, evel ma lavarez, a zo din kenkoulz ha mʼeo dit, a respontas he cʼhoar, ha ne vo nemet pa garin ez in kuit dioutañ. [...] ! » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur, Éditions Al Liamm, 1975, page 19)