dzwonić

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Polonais[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Du vieux slave[1] qui donne aussi le tchèque zvonit, le russe звонить, zvonit'.
Apparenté à zwać (« appeler »).

Verbe [modifier le wikicode]

dzwonić \ʣ̑vɔ̃ɲiʨ̑\ imperfectif (perfectif : zadzwonić) (voir la conjugaison)

Mężczyzna dzwoni.
dzwony dzwonią.
chłopak dokądś dzwoni.
  1. Sonner.
    • Helena dzwoniła na próżno – nikt nie zareagował.
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  2. Téléphoner, faire sonner le téléphone.
    • Gdy zadzwonił telefon, wybuchła kłótnia o to, kto ma odebrać.
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
  3. Faire un bruit de cloche.
    • A samochód toczył się niezgrabnie, chrzęścił i skrzypiał, dzwonił i kaszlał. — (Jerzy Broszkiewicz, Wielka, większa i największa, 1960)
      La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)

Synonymes[modifier le wikicode]

Dérivés[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  1. « dzwon », dans Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, 1927