inconjugus

Définition, traduction, prononciation, anagramme et synonyme sur le dictionnaire libre Wiktionnaire.

Latin[modifier le wikicode]

Étymologie[modifier le wikicode]

Dérivé de conjugus, avec le préfixe in-.

Adjectif [modifier le wikicode]

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif inconjugus inconjugă inconjugum inconjugī inconjugae inconjugă
Vocatif inconjuge inconjugă inconjugum inconjugī inconjugae inconjugă
Accusatif inconjugum inconjugăm inconjugum inconjugōs inconjugās inconjugă
Génitif inconjugī inconjugae inconjugī inconjugōrŭm inconjugārŭm inconjugōrŭm
Datif inconjugō inconjugae inconjugō inconjugīs inconjugīs inconjugīs
Ablatif inconjugō inconjugā inconjugō inconjugīs inconjugīs inconjugīs

inconjugus \Prononciation ?\

  1. (Grammaire) Impersonnel[1], en parlant des verbes.
  2. Qui ne s'applique pas à des noms communs[2] : fulminat et tonat se disent de Jupiter seulement[2].

Synonymes[modifier le wikicode]

Références[modifier le wikicode]

  1. « inconjugus », dans Félix GaffiotDictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
  2. a et b « inconjugus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage