prenañ
Breton
Étymologie
- Dérivé de pren, avec le suffixe -añ.
- Du moyen breton prenaff[1].
- À comparer avec les verbes prynu en gallois, prena en cornique (sens identique).
Verbe
Mutation | Infinitif |
---|---|
Non muté | prenañ |
Adoucissante | brenañ |
Spirante | frenañ |
prenañ \ˈprẽːnã\ transitif direct (conjugaison), base verbale pren-
- Acheter.
- Betek neuze, pʼen em gave eur martolod e Montroulez, e teue var eeun dʼar gear da zigas he arcʼhant d'he cʼhrek evit prena bara dʼar vugale. — (Lan Inisan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, page 310)
- Betek neuze, pʼen em gave ur martolod e Montroulez, e teue war-eeun dʼar gêr da zegas e arcʼhant dʼe wreg evit prenañ bara dʼar vugale. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 2, Éditions Al Liamm, 1977, page 225)
- Jusqu’alors, quand un marin arrivait à Morlaix, il venait directement à la maison apporter sa paie à sa femme pour acheter du pain aux enfants.
- (Sens figuré) Racheter.
Variantes
Antonymes
Composés
Paronymes
Références
- ↑ Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499