spirito
Espéranto
Étymologie
- De l’italien.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | spirito \spi.ˈɾi.to\ |
spiritoj \spi.ˈɾi.toj\ |
Accusatif | spiriton \spi.ˈɾi.ton\ |
spiritojn \spi.ˈɾi.tojn\ |
spirito
- Esprit. (Substance incorporelle et immatérielle.)
Prononciation
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « spirito [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « spirito [Prononciation ?] »
Ido
Étymologie
- De l’espéranto.
Nom commun
spirito \spi.ˈri.tɔ\
- Esprit (être pensant, principe pensant, être incorporel).
Italien
Étymologie
- Du latin spiritus.
Nom commun
Modèle désuet | |
Singulier | Pluriel |
---|---|
spirito \spi.ˈri.to\ |
spiriti \spi.ˈri.ti\ |
spirito masculin
Dérivés
- spirito di squadra (« esprit d’équipe »)