θόρυβος
Grec
Étymologie
- Du grec ancien θόρυβος, thórubos.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel | ||
---|---|---|---|---|
Nominatif | ο | θόρυβος | οι | θόρυβοι |
Génitif | του | θορύβου | των | θορύβων |
Accusatif | τον | θόρυβο | τους | θορύβους |
Vocatif | θόρυβε | θόρυβοι |
θόρυβος (thórivos) \ˈθɔ.ɾi.vɔs\ masculin
Dérivés
- θορυβημένος
- θορυβώ
- θορυβώδης — bruyant
Grec ancien
Étymologie
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
---|---|---|---|---|---|---|
Nominatif | ὁ | θόρυβος | οἱ | θόρυβοι | τὼ | θορύβω |
Vocatif | θόρυβε | θόρυβοι | θορύβω | |||
Accusatif | τὸν | θόρυβον | τοὺς | θορύβους | τὼ | θορύβω |
Génitif | τοῦ | θορύβου | τῶν | θορύβων | τοῖν | θορύβοιν |
Datif | τῷ | θορύβῳ | τοῖς | θορύβοις | τοῖν | θορύβοιν |
θόρυβος, thórubos \ˈtʰo.ry.bos\ masculin
- Bruit confus, tumulte. Modèle:particulier Bruit ou tumulte d’une assemblée.
- (Par suite) Trouble, confusion.
Dérivés
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901 → consulter cet ouvrage